Το δρομολόγιο των τρένων των Τεμπών ξεκινά κι αργά αργά μειώνει τα χιλιόμετρα για τον προορισμό. Στις 8 το βράδυ οι επιβάτες κάθισαν στις θέσεις τους, κλείδωσαν τις ζώνες τους και μετρούσαν τις ώρες για να δουν τους αγαπημένους τους. Στις 2 τα ξημερώματα είχε προγραμματιστεί η άφιξή τους στη ζεστή αγκαλιά των γονιών τους ή ακόμα και των παιδιών τους. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα υπήρχε σιωπή, μια κακή σιωπή, αυτή που ξέρεις ότι όταν τελειώσει θα συμβεί κάτι συνταρακτικό. Το μόνο που ακουγόταν ήταν η γερασμένη φωνούλα μιας ηλικιωμένης γυναίκας που αφηγούταν την ζωή της στους νεότερους συνεπιβάτες. Ήταν συγκινητική αφού έλεγε το προαίσθημά της, ότι πλησίαζε το τέλος της και δεν θα μπορέσει να αποχαιρετήσει τα εγγόνια της. Ο σαραντάχρονος Παναγιώτης και η δεκαοχτάχρονη Εβελίνα είχαν φοβηθεί και ταυτόχρονα ξαφνιαστεί για όσα άκουσαν από την πονεμένη ηλικιωμένη γυναίκα που τα
μάτια της έκλαιγαν αίμα. Δεν άργησε πολύ να βγει αληθινή… Όντως, μετά από αυτή τη τρομερή και απέραντη σιωπή ξέσπασε πόλεμος. Πόλεμος ονείρων, στόχων, επιθυμιών, φόβων, ελπίδων και αδυναμιών. Όλοι οι επιβάτες πήγαιναν με ένα σκοπό στην πρωτεύουσα, για να αντικρίσουν κάποιον ή κάτι. Ο Παναγιώτης ήταν ανύπαντρος και πήγαινε στην Αθήνα για να συναντήσει τον έρωτα της ζωής του. Αυτή τη συνάντηση την περίμενε και την ονειρευόταν όλη του τη ζωή και τελικά μόνο στο όνειρο την έζησε. Η δύσμοιρη Εβελίνα είχε όλη τη ζωή μπροστά της, ήταν ακόμα παιδί με πολλά όνειρα και ελάχιστες αναμνήσεις να θυμάται μετά το θάνατό της. Είχε να δει τους γονείς της μήνες καθώς τα λεπτά της αντάμωσης τους μειώθηκαν. Τελικά, έγιναν αιώνια. Από την παρέα των τριών επέζησε μόνο η ηλικιωμένη γριούλα γιατί δεν μπορεί κανείς να κατανοήσει ή να γνωρίζει τη βούληση του Θεού.
---
Επιμέλεια Κειμένου:
Σπυριδούλα Μελισσαράτου
